ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တြင္ ေဟာလီးဝုဒ္မင္းသမီး အဒ္မာဝပ္ဆန္ႏွင့္မဟာသႏၱိသုခေက်ာင္း၌မဂၤလာ ေဆာင္ ၿပီး ေကာင္ညႇင္းေပါင္းေကြၽးရသည္ ဟု ေတြးခ်င္ ေတြးခဲ့ဖူးမည္။ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ေမာင္းေနေသာကားကို ေဘးက ထိုင္စီးရလိမ့္မည္ဟုေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ့။
ပုတ္သင္ညိဳ ဆိုေသာ သတၱဝါကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလး ဘဝက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ႕က ရပ္ကြက္ကေလးတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေဆာ့ကစားစရာေနရာမ်ားစြာ႐ွိခဲ့ဖူးသည္။
အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေ႐ွ႕ တြင္ မီးေလာင္သြားေသာ ကြင္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခု႐ွိသည္။အရင္က ရပ္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း မီးေလာင္ၿပီးသည့္ေနာက္ စစ္အစိုးရက ထိုေနရာတြင္ ျပန္လည္ေနထိုင္ခြင့္ မေပးေတာ့သျဖင့္ ျခံဳပုတ္မ်ား၊ သစ္ပင္မ်ားဖံုးလႊမ္းေနေသာ ကြင္းက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝ အခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ ထိုမီးေလာင္ကြင္းႀကီးထဲတြင္ပင္ ေဆာ့ကစားရင္း ကုန္လြန္ခဲ့၏။လိပ္ျပာေတြ၊ ပုစဥ္းေတြဝဲပ်ံေနသလို အျခား အင္းဆက္ေပါင္းစံုလည္း ထိုကြင္းႀကီးကို အေျချပဳ ၾကသည္။ထိုအင္းဆက္မ်ားကို ပြဲေတာ္တည္ၿပီး ႀကီးထြားေနေသာ ပုတ္သင္ညိဳ မ်ားလည္း ကြင္းထဲတြင္ အျပည့္။
ပုတ္သင္ညိဳ ဆိုေသာ သတၱဝါ သည္ ထူးဆန္းလွ၏။ေဆာင္းဦးေပါက္စ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ဝါတခ်ိဳ႕ စိမ္းတခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေနလ်ွင္ သစ္ပင္ၾကားမွ ပုတ္သင္ညိဳ၏ အေရာင္ကလည္း အဝါအစိမ္းေပ်ာက္ၾကားျဖစ္ေန၏။ ထိုအခါ ႐ုတ္တရက္ အႏၱရာယ္ကို သတိမထားမိေသာ လိပ္ျပာ၊ ပုဇဥ္းတို႔မွာ သစ္ပင္တို႔ၾကား လာနားမိပါက ပုတ္သင္ညိဳ အစာ ျဖစ္ၾကရသည္။ေႏြကာလ သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္ေတြ ေျခာက္ကပ္ၿပီ ဆိုလ်ွင္ျဖင့္ ကိုပုတ္သင္တို႔ကာလာက လည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေျပာင္းေနၾက၏။ မိုးသက္ေလကေလးႏွင္လာၿပီဆိုမွျဖင့္ သစ္ရြက္ေတြစိမ္းသလို ပုတ္သင္တို႔လည္း စိမ္းကုန္ၾကကုန္ျပန္။
ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ တို႔ကြင္းထဲတြင္ ကစားသည့္အခါ အုန္းရြက္ ေက်ာ့ကြင္းေလးကိုယ္စီျဖင့္ ပုတ္သင္ညိဳ ဖမ္းသည့္ ကစားနည္းကလည္း တစ္ခု အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ဖမ္းမိသည့္ ပုတ္သင္ညိဳမ်ားသည္ လိုက္ဖမ္းစဥ္က အေရာင္တမ်ိဳး ဖမ္းမိသြားသည့္အခါ အေရာင္တမ်ိဳး ခ်က္ခ်င္း ကာလာခ်ိန္း သြားသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးတသိုက္ အံျသတႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
တစ္ရက္တြင္ေတာ့ အစိမ္းႏွင့္ အနီၾကား ပုတ္သင္ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းမိၾကသည္။
“ဒီေကာင္ႀကီးက လွေတာ့ လွတယ္ကြ..ဒါေပမယ့္ ခဏေန အေရာင္ေျပာင္းေတာ့မယ္..အေရာင္မေျပာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
မာယာမ်ားေသာ ပုတ္သင္ညိဳ ကို တသက္တာ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ ယူနီေဖာင္းသတ္မွတ္ေပးရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အၾကံထုတ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအၾကံတစ္ခု ထြက္လာသည္။ ထိုအၾကံကား ပုတ္သင္ညိဳ အား ေဆးမႈတ္ေပး ရန္။ ထိုစဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ ေငြအလ်ွံဆံုးက ေစာႀကီး ျဖစ္သည္။ ေစာႀကီးက ယိုးဒယားမွလာသည့္ မဲကဒ္ဒိုင္ ကိုင္သည္။မဲကဒ္ထဲမွ ယိုးဒယားစာပါသည့္ အဝိုင္းေလးမ်ားကို က်န္ကေလးမ်ားက တစ္က်ပ္ဖို႔ သံုးခုျဖင့္ ေဖာက္ကာ ကံစမ္းၾကရသည္။ ေပါက္လ်ွင္ ငါးက်ပ္အထိ အေလ်ာ္ရ၏။သို႔ေသာ္ ေပါက္မဲက နည္း သျဖင့္ ဒိုင္ကိုင္ေသာ ေစာႀကီးမွာ ေဘာစိျဖစ္ေနေလသည္။ ပုတ္သင္ညိဳ ေအာ္ပေရး႐ွင္းတြင္မႈတ္ေဆးစပ ေရးဗူးဝယ္ရန္ ေစာႀကီးက စပြန္ဆာေပးသည္။သို႔ေသာ္ ဒီအတိုင္းေတာ့အလကားမရ. .မႈတ္ေဆးဗူးထဲတြင္ ပါသည့္ ဖန္ေဂၚလီကိုေတာ့ သူ႔ကို ေပးရမည္ဟု ေစာႀကီးက ေတာင္းဆိုသည္။
သေဘာတူညီခ်က္ရ႐ွိၿပီးသည့္ေနာက္ ေစ်းႀကီးထဲ႐ွိ ဦးနာသံ ကားပစၥည္းဆိုင္သို႔ ကေလးတသိုက္ခ်ီတက္ကာ မႈတ္ေဆးစပေရးဗူး ဝယ္ၾက၏။ အနီေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ေဆးဗူး ႏွစ္ဗူး ရသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းမိထား ေသာပုတ္သင္ညိဳ ႀကီး ကို ေဆးမႈတ္ေပးၾကေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္မႈတ္ေဆးတန္ခိုးျဖင့္ အေပၚအနီ ေအာက္အစိမ္း ပုတ္သင္ညိဳ ႀကီးသည္ သူ၏ မာယာမ်ားလွေသာ အေရာင္ေျပာင္းအတတ္ပညာကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရ႐ွာ၏။ စိတ္တိုင္းက် ခ်ယ္သၿပီးသည္ႏွင့္ ပုတ္သင္ညိဳႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္တို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၾက၏။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေညာင္ပင္ေျခရင္း၌ ပုတ္သင္ညိဳႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတြ႕ၾကရသည္။ သူသည္ အရင္ ကလို တစ္ေန႔တစ္ေရာင္မဟုတ္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆးမႈတ္ေပးလိုက္သည့္ ကာလာအတိုင္းပင္။ သို႔ေသာ္ျငား အသက္လည္း မ႐ွိ႐ွာေတာ့။ မႈတ္ေဆးဗူးတြင္ပါဝင္ေသာ ဓာတုပစၥည္းမ်ား ေကာင္းမႈျဖင့္ ပုတ္သင္ညိဳမသာ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ထို႔ေန႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုတ္သင္ညိဳ အသုဘခ်တမ္း ကစားလိုက္ၾကသည္။
အခ်ိန္ေတြက ၾကာခဲ့ၿပီ။
ကြၽန္ေတယ္ အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တြင္ ရရာ အလုပ္မ်ား ေလ်ွာက္လုပ္ရင္း ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့သလို ပုတ္သင္ညိဳေပါေသာ ကြင္းႀကီးႏွင့္လည္း အလွမ္းေဝးခဲ့သည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္တြင္ ဇာတိေျမသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခဏျပန္ေရာက္သည္။ ဘုရားပြဲသို႔ သြားရင္း ရန္ပြဲတစ္ခုႏြဲကာ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြား၏။ မိဘမ်ားက အာမခံျဖင့္လာထုတ္စဥ္ တခ်ိန္က ပုတ္သင္ညိဳ ေဆးမႈတ္စပြန္ဆာ ျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေစာႀကီးကို ရဲစခန္းတြင္ ေတြ႔ရသည္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႔ေတာ့.. မ်က္စိမွိတ္ျပၿပီး စခန္းမွဴ း အခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။
ခဏေနေတာ့ စခန္းမႉး ႏွင့္ အတူ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလြယ္တကူ အာမခံျဖင့္ လြတ္သည္။ စခန္းနားက အရက္ဆိုင္တြင္ ေစာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္မိသည္။
“ငါက..အခု ဒီ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဆြယ္က ဆရာႀကီးရဲ႕ သတင္းေပးလုပ္ေနတယ္ေလကြာ.. စခန္းမွဴ းေလာက္ေတာ့ မီးေသပါတယ္ဟ..ေအးေဆးသူငယ္ခ်င္း..ေနာက္ အကူအညီလိုလည္းေျပာ” ခဏေနေတာ့ ေစာႀကီးက ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္သြား၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေမာင္တိန္းစက္ဘီးစီး ရဖို႔ အိပ္မက္ျဖစ္ေနေသာ ကာလတြင္ ေစာႀကီးက ဂ်ပန္စူပါကပ္ ေက်ာက္စိမ္း စီးေနေလၿပီ။
ေနာက္ငါးႏွစ္အၾကာ သီတင္းကြၽတ္ကာလ ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စတိုးဆိုင္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ေစာႀကီး ႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ျပန္သည္။ ေစာႀကီး ေမာင္းလာေသာ လိုက္ထရပ္ကား ေပၚတြင္ ဌာနဆိုင္ရာလူႀကီးမ်ားကို ကန္ေတာ့ေလ့႐ွိသည့္ အရက္ပုလင္းအေကာင္းစားပါသည့္ လက္ေဆာင္ျခင္းႀကီးမ်ားလည္းေတြ႕ရသည္။
သူအားကိုးေသာ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕လည္းမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ ေစာႀကီးဘာလုပ္ေနသလဲ ကြၽန္ေတာ္ စပ္စုမိ ျပန္သည္။
“ငါ ဟိုအဘ ဆီမွာကြအခုလည္း သူကန္ေတာ့ခံရတဲ့ ျခင္းေတြ လာျပန္သြင္းေပးတာ.. မင္းေျမကြက္ေလး ဘာေလး ေလ်ွာက္ပါလား..ငါကူညီမယ္..ဒါေပမယ့္ အသင္းဝင္ကဒ္ျပားေလး႐ွိမွ ဝင္ရထြက္ရ လြယ္လိမ့္္မယ္ကြ”
ေနာက္ေတာ့ စတိုးဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ေရာက္လာၿပီး ျခင္းထဲက ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပုလင္းေစ်းကိစၥ သူတို႔ အေပးအယူ လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္တသိ ေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ေခတ္အေျခအေနေျပာင္းလာသည္။ ေစာႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ကဒ္ျပားလုပ္ခိုင္းသည့္ အသင္းပင္ ပါတီအျဖစ္ေျပာင္းၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ကာ အစိုးရျဖစ္သြားသည္။ မိုဘိုင္းတင္းမ္ေတြ ေခတ္စား ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခရီးတစ္ခုမွ အျပန္ ဂိတ္တစ္ခုတြင္ ေစာႀကီး ကို ေတြ႕ရျပန္သည္။ ကားခဏနားရင္း ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို သြားႏႈတ္ဆက္ရင္း စကားေျပာသည့္အခါမွ ပိုအံၾသရျပန္၏။
“ငါ အခု ဒီဂိတ္မွာ က်ေနတာေလ”
“ဟင္…မင္းက ဘယ္တုန္းက ဝန္ထမ္းျဖစ္သြားတာလဲ”
“ဝန္ထမ္းမဟုတ္ဘူး..သတင္းေထာက္ကြ..ငါက ဟိုမႈခင္းဂ်ာနယ္ မွာ ဒီၿမိဳ႕နယ္တာဝန္ခံသတင္းေထာက္ေလ ဟဲ..ဟဲ ဟဲ ဒီမွာ ေတြ႕လား..ကဒ္ျပား”
“မင္းအဘ ေခတ္ေကာင္းေနတာပဲ…သူ႔ဆီ မွာ မေနေတာ့ဘူးလား”
“သူ႔က အေကာင္ပိုႀကီးသြားၿပီ..အခုလည္း အဝင္အထြက္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္.. ငါက အခု သူထုတ္တဲ့ တို႔ုၿမိဳ႕နယ္ နာမည္ နဲ႔ ဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးယူထားတယ္.သူသြားလာတဲ့ သတင္းေတြ ထည့္ေပးရတာ ေပါ့…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. မီဒီယာေခတ္ေလကြာ..မီဒီယာသမားျဖစ္ထားေတာ့ အဝင္အထြက္ ပိုလြယ္တာေပါ့ကြာ”
ထိုစဥ္ ျမဝတီဘက္မွ ဆင္းလာေသာ ကုန္ကားတစ္စီး ေရာက္လာသျဖင့္ ဂိတ္တာဝန္က်ဝန္ထမ္းမ်ား ထိုကားထံ အေျပးအလႊားအံုသြားၾကစဥ္ ေစာႀကီးလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ ထြက္သြားေတာ့၏။ ႐ွစ္တန္းကို သံုးခါက်သျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည့္ ေစာႀကီးပင္ လိုကယ္ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
ထို႔ေနာက္ပိုင္း ေစာႀကီး ႏွင့္ ထပ္မေတြ႕ေတာ့။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသျဖင့္ ေစာႀကီး၏ အဘ ပါတီပင္ မဲ႐ွံုး ခဲ့ေလၿပီ။ အခုေတာ့ ေစာႀကီး ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုၾကျပန္ၿပီ။
“ေဟ့ေရာင္..လာ..ကားေပၚတက္..ဘီယာတိုက္မယ္”
ေစာႀကီး အတင္းေခၚသျဖင့္ အဲယားကြန္းျဖင့္ ေအးစိမ့္ေနသည့္ သူ႔ကားေပၚ ကြၽန္ေတာ္ တက္လိုက္သည္။
“ဘီယာဆိုင္မသြားခင္ ေျမယာကိစၥ ဝန္ႀကီး နဲ႔ ေတြ႕စရာ႐ွိလို႔ အစိုးရရံုး ခဏ ဝင္ဦးမယ္..မင္းကားထဲကပဲ ေစာင့္ေန..ၿပီးရင္ လစ္ၾကတာေပါ့”
ဝန္ႀကီးႏွင့္ သြားေတြ႔မည္ဆိုသျဖင့္ ေစာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးရျပန္သည္။
“မွတ္ပံုတင္မပါရင္ ဝင္ခြင့္မရပါဘူး..ဆရာ”
“ဟာ..မင္းတို႔ ငါ ဘယ္သူလဲ မသိဘူးလား..ကားက တံဆိပ္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး”
ရံုးဂိတ္ေပါက္ဝမွ ဝန္ထမ္းေလးကို ေလသံမာမာ ျဖင့္ ေျပာသည့္အခါမွ ေစာႀကီး၏ ကားေ႐ွ႕မွန္တြင္ ကပ္ထားေသာ တံဆိပ္ကို သတိျပဳမိသည္။
ခြပ္ေဒါင္းတံဆိပ္ပါလား။
“လံုျခံဳေရးအရ ၫႊန္ၾကားခ်က္႐ွိလို႔ပါ ဆရာ..ဝန္ႀကီးကလည္း မွာထားလို႔ပါ”
“မင္းတို႔ ဝန္ႀကီးကို ငါ ဖုန္းဆက္မယ္..ေအာင္ႏိုင္ေရးတုန္းက ပါတီအတြက္ ငါ ဘယ္လိုအနစ္နာခံ လုပ္ေပးခဲ့ တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔သိလား..ငါေဖ့ဘြတ္ေပၚ တင္လိုက္ရင္ေတာင္..မင္းတို႔ အားလံုး အလုပ္ျပဳတ္သြား မယ္..အလကား မင္းတို႔လို..ဝန္ထမ္းေတြ မေကာင္းလို႔ တိုင္းျပည္မေကာင္းတာ..”
ဒီတခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့။
“ေစာႀကီး..ေတာ္ပါေတာ့ကြာ..သူ႔ ဌာနလာရင္ သူ႔စည္းကမ္း လိုက္နာမွေပါ့ကြ…လာလာ မွတ္ပံုတင္ ျပန္ယူၿပီးမွ ဝင္ၾကတာေပါ့”
ေစာႀကီးကား ခြပ္ေဒါင္းတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ ကားႀကီးကို ေမာင္းကာ ေတာက္ တခတ္ခတ္။
ကြၽန္ေတာ္ စပ္စုမိျပန္သည္။
“ေစာႀကီး..မင္း အရင္က ဟိုပါတီက အဘေတြနဲ႔ တြဲတာပါ..အခုက်..ဘယ့္ႏွယ့္ ဒီတံဆိပ္က”
“ဟိတ္ေကာင္..စာေရးဆရာရဲ႕..မင္းက စာသာေရးတာ ငတံုးပဲ…အေျခအေနေတြ ၾကည့္ေလ..ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ေလးတင္ပဲ..ငါ ဒီဘက္ပါတီ ကို ဝန္းရံလိုက္တာေလ…အဝင္အထြက္ေတြေလကြာ..အဝင္အထြက္..အဝင္အထြက္..ကဲ..ကဲ.. စိတ္ေတြလန္းသြားေအာင္..ဘီယာဆိုင္ဒိုးမယ္ကြာ”
“ငါ..ဘီယာဆိုင္ မသြားေတာ့ဘူး..ေစာႀကီး..ငယ္ငယ္က ငါတို႔ မႈတ္ေဆးဗူးသြားဝယ္ၾကတဲ့ ဦးနာသံ ဆိုင္ပဲ ပို႔ခဲ့ ေပးေတာ့”
“ဟင္…မင္း..ကလည္း..ဘာျဖစ္တာလဲ..ခ်က္ခ်င္းႀကီး”
ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ ျပံဳးမိသည္။
ေမာ္ေတာ္ကားသည္ အဲယားကြန္းလႊတ္ထားေသာ္လည္း မြန္းၾကပ္လာ၏။
ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးတြင္ ကားေမာင္းေနသူမွာ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေစာႀကီး မဟုတ္။
ပုတ္သင္ညိဳ ႀကီး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ပုတ္သင္ညိဳႀကီး တစ္ေကာင္ ေမာင္းေသာ ကားကို စီးေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ေ႐ွ႕တြင္ ဦးနာသံဆိုင္႐ွိ၏။
သို႔ေသာ္ျငား ဦးနာသံဆိုင္တြင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ ပုတ္သင္ညိဳမ်ားစြာကို မႈတ္ေပးဖို႔ရာ ေဆးဗူး လံုလံု ေလာက္ေလာက္ မ႐ွိမည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။
ၿဗိတိသ်ွကိုကိုေမာင္
