ၾကယ္ဟာ ေမွာင္ေနတဲ့ညမွာပိုလင္းတယ္
ေဆာင္းညဟာ ပိုရွည္တယ္
ေတာပန္းဟာ ေတာအုပ္ၾကားမွာလည္း လွေအာင္ေနႏိုင္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္
အခ်ိန္စက္ဝန္းႀကီးေနမေကာင္းခဲ့စဥ္
မိုးသားမ်ားသည္း ဘဝေတြစုတ္ခဲ့ခ်ိန္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေကာင္းကင္တိမ္ဖံုးတယ္
တိုင္းျပည္ကို အာဏာရွင္ေတြေသြးစုပ္ေကာင္းတုန္း
ဟားခါးဟာ ေရေတြခဲေနသလို တိုးတက္မႈလည္းေအးခဲေနခဲ့။
ဆန္းဖိုးေလာက္ပဲရတဲ့ႏိုင္ငံ့လစာနဲ႔
ဘဝမိုးေပါက္အိမ္ေလးေတြၾကားမွာ
]အလဲင္း}တို႔မိသားစုလည္း သဲတစ္ပြင့္
အတက္ပဲရွိတဲ့ ကုန္ေဈးႏႈန္းၾကားမွာ
ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲရွိတဲ့လူေတြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေတာင္ယာခုတ္ၿပီးလည္း ဝမ္းမဝ
စီးပြားေရးလည္း ေလမလာ၊ ေရမလာ
အလဲင္းရဲ႕အေဖဟာ
စနစ္ပ်က္မွာအစိုးရဝန္ထမ္းနဲ႔
မိသားစုကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားေနရသူ။
လူတိုင္း အေျြကးနဲ႔အသက္ဆက္ခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္
ပညာေရးဆိုတာ အစိုးရေက်ာင္းက
ႏို႔ရည္မဝခဲ့တဲ့ ကေလးေလး
ရြာေတြက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ဟာ
ဆရာ့ေတာင္ယာသြား ျမက္ႏုတ္ေပးရတဲ့မွတ္တမ္းမွာ ရွိတယ္။
အလဲင္းဟာ စာႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသူျဖစ္တယ္
အလဲင္းဟာ လိမၼာတဲ့ ကေလးျဖစ္တယ္
ေျပာရရင္ အလဲင္းဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ အသက္ရွင္သူျဖစ္တယ္
ကမၻာႀကီးကသာ သူ႔ကိုအသိမွတ္မျပဳခဲ့တာ။
လူေတြဟာ အသက္႐ွဴခပ္က်ပ္က်ပ္နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲေျပးလႊားေနၾကတယ္
ေတာင္တန္းဟာ ေျမျပန္႔နဲ႔လည္းမနီး ေကာင္းကင္နဲ႔လည္း မနီး
နူနာစြဲလို႔ ကမၻာ့အျပင္ ထုတ္လိုက္တယ္ေတာင္ ထင္ေနရတဲ့ ကာလ။
ဒီလိုအရာရာ အထီးက်န္တဲ့ကာလမွာ
အလဲင္း ဆယ္တန္းကိုေတာ္သေလာက္ ႐ိုး႐ိုးေအာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္
တကၠသိုလ္ဆီေျခမဆန္႔ဘဲ
ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ဂိုက္ဆရာမလုပ္ၿပီး
ဘဝကို က်ရာေနရာမွာ ပီျပင္ေစခဲ့တယ္။
ထြက္ေပါက္နည္းတဲ့ၿမိဳ႕မွာ လူငယ္ေတြ ေျခပ်က္လာတယ္။
ေခတ္ဆိုးက တျဖည္းျဖည္းသံေခ်းတက္လာဆဲပဲ
လူငယ္တိုင္းဟာ ဒစ္လည္ေနၾက။
ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြတျဖည္းျဖည္း
ၿမိဳ႕ထဲကေန ေပ်ာက္ေပ်ာက္လာေတာ့တယ္
သာသနာထဲက ေပ်ာက္လာတယ္
ႏိုင္ငံျခားကို ေခြးတိုးေပါက္ကေန ခိုးခိုးၿပီးစြန္႔စားတာ ေခတ္စားလာတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲက်န္ခဲ့တဲ့လူငယ္ဟာ
ဆန္ကုန္ေျမေလးလိုျမင္ၾကတဲ့အခိုက္မွာ
မိန္းကေလးေရာ ေယာက်ာ္းေတြေရာ
ႏိုင္ငံျခားကို ခိုးၿပီးေျခဆန္႔ၾကရေတာ့တာပဲ
ဘဝမွာ လူတိုင္း တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းစြာေနခ်င္ၾကမွာပဲေလ။
အလဲင္းဟာ ေခတ္ကိုဆန္႔က်င္ၿပီး အစိုးရဌာနတစ္ခုဆီ
တံခါးခ်ပ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖတ္ၿပီး ေရာက္သြားခဲ့
အလဲင္းဟာ သူ႔မိသားစုကို ဒုကၡ စထမ္းကူခဲ့ရ
သူ႔သတၲိရွိသေလာက္ သူမေအးခ်မ္းခဲ့။
အလဲင္းဟာ ႐ုပ္လွခဲ့သေလာက္ အလွကိုမထုတ္ျပခဲ့ရ
အလဲင္းမွာရည္းစားေတာင္ ထားခ်ိန္ရွိဟန္မရွိခဲ့
ျမင္လိုက္ရင္ ေကာင္းကင္မွာ
ေအာက္ခ်င္းငွက္မေလး တစ္ေယာက္တည္း ပ်ံေနသလိုပဲ။
လူတိုင္းမွာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိတယ္
လူတိုင္းမွာ ဝါသနာလည္းရွိၾကတယ္
အလဲင္းဟာ အသက္ ၂၀ အရြယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေလွာင္ပိတ္ခဲ့ရ။
ေခတ္ဟာ ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္
ေခတ္စားတာေတြ ျခားျခားလာတယ္
အလဲင္းတို႔ေခတ္ ဟားခါးမွာ ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စကားလံုးရွိခဲ့တယ္
” ပါဆယ္” တဲ့ …
ပါးစပ္ကေန ]]ပါဆယ္၊ ပါဆယ္}}ေျပာေျပာေနၾကတယ္။
လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံျခား႐ုန္းကန္ထြက္ေျပးၿပီးေနာက္
မိသားစုေတြျပန္ေခၚၾက မိသားစုသစ္ေတြ ထူေထာင္ဖို႔ျပင္ၾကနဲ႔
ျပည္တြင္းကို ႐ိုက္ခတ္လာခဲ့တယ္
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ဟားခါးလူငယ္တစ္ေယာက္ဆီက
အလဲင္းလည္း ခ်စ္သဝဏ္လႊာ သူရခဲ့
အလဲင္းရဲ႕အေမဟာ ရပ္ကြက္ေတြထဲ ဂုဏ္ယူေနတယ္
ေခတ္မီခဲ့ၾကတာကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ အလဲင္းဟာ
မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္တဲ့အခ်စ္ကိုမရဘဲ
ေခတ္တိုက္စားတဲ့ အခ်စ္ကို သူရခဲ့
ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါမွာ
ကံေကာင္းသူ တစ္ေယာက္လို႔ေျပာၾကတာပဲ။
ဖူးစာပါလာေတာ့ေနၾကတ္တာ မဆန္းပါဘူး
ၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်င္းပတဲ့ အလဲင္းရဲ႕မဂၤလာပြဲကို မွတ္မိေသးတယ္
သတို႔သားအတုႀကီးနဲ႔ မဂၤလာပြဲကို အလဲင္းတို႔အိမ္မွာ က်င္းပေနၾကတယ္။
ပြဲၿပီးတာနဲ႔ အလဲင္းဟာ ၿမိဳ႕ကေလးကို စြန္႔ခြာ
သူခ်စ္တဲ့မိသားစုကို စြန္႔ခြာ
အလဲင္းဟာ သူ႔ခင္ပြန္းဆီ
မိန္းမေကာင္းပီသဖို႔ထြက္လာခဲ့တယ္
အာဏာရွင္နံ႔ေထာင္းေထာင္းထြက္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံကိုသူေက်ာခိုင္းၿပီး အသက္႐ွဴဖို႔ထြက္ခြင့္ရသြားခဲ့။
အလဲင္းကို ေနာက္ဆံုးျမင္တုန္းက
အလဲင္းဟာ ထံုးစံအတိုင္းၿပံဳးၿပံဳးေလးပါပဲ
ေနာက္ဆံုးျမင္ျခင္းဆိုတာ ေသကြဲ ကြဲတဲ့အခါ(ဒါမွမဟုတ္)
ရွင္ကြဲ ကြဲတဲ့အခါ ႀကံဳၾကရတယ္
တစ္ခါက ႏိုင္ငံျခားဆီ ေခြးေပါက္တိုးခဲ့ၾကတုန္းက
ေတာင္ေပၚမွာ ရွင္ကြဲ ကြဲ ေခတ္စားခဲ့တယ္။
အလဲင္းဟာ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔လမ္းခြဲခဲ့တယ္
အလဲင္းနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ေရစက္ အဲ့ဒီတုန္းကကုန္သြားၿပီ ထင္တယ္
ခြဲစရာခြဲ ႀကံဳစရာႀကံဳ လူ႔ဘဝက တမင္ဖန္တီးထားတာမွ မဟုတ္တာ
အလဲင္းကေတာ့ ဒါကိုပိုသိလိမ့္မယ္။
အခုေတာ့ အလဲင္းဟာ တတိယႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ၿပီး
မိသားစုအသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလာက္ၿပီ။
အလဲင္းဟာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးကို စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီးေနာက္
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။
နံရံ
