စစ္မွန္ေသာဒီမုိကေရစီ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု

စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ၾကည့္ရေအာင္

စစ္မွန္ေသာဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု စနစ္၏အေျခခံအဂၤါမ်ား (Principles of Federalism) ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပညာရွင္မ်ားက အခုိင္အမာထုတ္ေဖၚ ညႊန္းဆုိခဲ့ၾကျပီးျဖစ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုကို စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ျဖင့္ထူေထာင္လိုပါက ေအာက္ပါအေျခခံအဂၤါ ရပ္မ်ားႏွင့္ျပည့္စံုေစရမည္ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

(၁) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အျပည့္အဝရွိ၍ တန္းတူေသာႏုိင္ငံေရးအာဏာမ်ားအပ္ႏွင္း ျခင္းခံရသညည့္ ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္ အေျခခံ၍ ဖြဲ႔စည္းရမည္။

(၂) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ားကို ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာႏွင့္ တရားစီရင္ေရးအာဏာ တည္းဟူေသာ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ (၃) ရပ္စလံုးကို အျပည့္အဝ အပ္ႏွင္းေစရမည့္အျပင္၊ ထုိႏုိင္ငံေရး အာဏာ (၃) ရပ္လံုးကို တရားဥပေဒႏွင့္အညီ လြတ္လပ္စြာ က်င့္သံုးႏုိင္ရးအတြက္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၊ ျပည္နယ္အစုိးရႏွင့္ ျပည္နယ္တရားရံုးခ်ဳပ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ထူေထာင္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္။

(၃) ျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားျပဌာန္းခြင့္ ရွိေစရမည္။

(၄) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္သည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ (Self-rule) ႏွင့္ ထုိအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ား ပူးေပါင္း၍ဖြဲ႔စည္းသည့္ ျပည္ေထာင္စုကို စုေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ (Sharrd-rule) တုိ႔ကို ေပါင္းစပ္ထားသည့္ စနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအစုိးရႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ျပည္နယ္ အစိုးရမ်ားအၾကားတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ အာဏာမ်ားကို ခြဲေဝက်င့္သံုးျခင္း (Division of Powers ) ရွိေစရမည္။

(၅) တန္းတူေသာ ျပည္နယ္မ်ားပူးေပါင္း၍ ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႔စည္းေသာအခါ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္တြင္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေတာ္ (အထက္လႊတ္ေတာ္) ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ (ေအာက္လႊတ္ေတာ္) မ်ားကို ထားရွိရမည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သည္ ဒီမုိကေရစီစနစ္အ လူထု (ဝါ) လူဦးေရကို ကိုယ္စားျပဳေသာ လြတ္ေတာ္ျဖစ္၍ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္သည္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္အရ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေသာ လႊတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ ျပည္နယ္မ်ားက ဦးေရတူညီေသာ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေစလႊတ္ခြင့္ ရွိေစရမည္။

(၆) ျပည္နယ္မ်ားက စုေပါင္းက်င့္သံုးရန္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သို႔ အပ္ႏွင္းထားသည့္ နုိင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး၊ ျပည္ေထာင္စုကာကြယ္ေရး၊ ေငြစကၠဴႏွင့္ေငြဒဂၤါးထုတ္လုပ္ေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးစေသာ အာဏာမ်ားမွအပ ၾကြင္းက်န္ေသာအာဏာ (Residual Powers) မ်ားကို ျပည္နယ္မ်ား၌ အပ္ႏွင္းထားေစရမည္။

(၇) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္သည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ (Self-rule) ႏွင့္ စုေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ (Shared-rule) တုိ႔ကို ေပါင္းစပ္ထားေသာ စနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုထဲတြင္ အနည္းဆံုး အစိုးရ (၂) ရပ္ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ရေပမည္။ ယင္းတုိ႔မွာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

(၈) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရႏွင့္ ျပည္နယ္အစုိးရမ်ားသာမက ေဒသႏၱရအစိုးရ မ်ားကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ရမည္။ ထုိေဒသႏၱရအစိုးရမ်ားကိုလည္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ား အျပည့္အဝ ေပးထားရမည္။ အထူးသျဖင့္ ေဒသႏၱရအစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္အစုိးရမ်ားကို သက္ဆုိင္ရာ ေဒသစီမံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ အခြန္ေတာ္ ေကာက္ခံခြင့္ အာဏာမ်ားကို ေပးအပ္ထားရမည္ျဖစ္သည္။

အေျခခံ အဂၤါရပ္မ်ား၏ အပိုဒ္ (၁)တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ကို တန္းတူေသာ ႏုိင္ငံေရးအာဏာမ်ားအပ္ႏွင့္ ထားသည့္ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရမည္ဟူ၍ ပါရွိရာ မိမိတုိ႔ႏုိင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနပါရဲ႕လား ၊ စဥ္းစားသံုးသပ္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။ မိမိတုိ႔ႏုိင္ငံသည္ ကြဲျပားျခားနားေသာ ဘာသာစကား၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ၊ လူဦးေရအနည္းအမ်ားႏွင့္ နယ္ေျမအက်ယ္အဝန္းတို႔အျပင္ မတူညီေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစည္းထားသည္ျဖစ္ရာ (Unitary Sate) ေခၚ တစ္ျပည္ေထာင္စနစ္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မထူေထာင္သင့္ပါ။ (Federal State) ေခၚ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ျဖင့္ မလႊဲမေသြဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ဆုိရာ၌ မိမိတို႔တြင္ရွိေသာ တုိင္းရင္းသာားလူမ်ိဳးစုႀကီး (၈) မ်ိဳးကို ျပည္နယ္တစ္ခုစီ ေပးရန္ႏွင့္ တူညီေသာ အခြင့္အေရးႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကိုေပးရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ဆုိလွ်င္ ဗမာကို ျပည္နယ္တစ္ျပည္နယ္ ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရပ္ကို ဗမာျပည္နယ္ဟု သတ္မွတ္သင့္သနည္း။ ႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္း မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းႏွင့္ မေကြးတုိင္းေဒသၾကီးမ်ားကို သတ္မွတ္သင့္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္မူ ထုိေဒသမ်ားတြင္ ဗမာအမ်ားစုေနထုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ဆုိလွ်င္ တုိင္းရင္းသား (၈) မ်ိဳးအတြင္ ျပည္နယ္ (၈) ျပည္နယ္ရွိလာမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုေနထုိင္ၾကသည့္ ဧရာဝတီ၊ ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ တနသၤာရီတုိ႔ကို မည္ကဲ့သုိ႔ စီမံဖန္တီးမည္နည္း ၊ ကရင္လည္းရွိ၊ ဗမာလည္းရွိ၊ မြန္လည္းေန၊ ပအုိဝ္လည္းအေျခခ်၊ ထားဝယ္သားလည္းခ်က္ျမွပ္ ေနထုိင္ၾကသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား ျပည္နယ္ (သို႔မဟုတ္) အမ်ိဳးသားမ်ားျပည္နယ္ (ဧရာဝတီ) ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားျပည္နယ္ (ရန္ကုန္) ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားျပည္နယ္ (ပဲခူး) ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားျပည္နယ္ (တနသၤာရီ) စသျဖင့္ ေဖာ္ညြန္းလုိက္လွ်င္ ျပည္နယ္ (၁၂) ျပည္နယ္ႏွင့္ ငါတုိ႔ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုၾကီးထူေထာင္ျဖစ္ေလမလား၊ စိတ္ကူယဥ္တင္ဆက္ၾကည့္မိသည္  ထားလုိက္ပါဦး။

ေဖာ္ျပထားေသာ အေျခခံမူမ်ားအနက္ အေျခခံမူအမွတ္စဥ္ (၁) ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သံုးသပ္ခဲ့ျပီးျဖစ္ရာ အေျခခံမူအမွတ္စဥ္ (၅) ကို ထပ္မံစဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔လုိပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဖြဲ႔စည္းျပီး ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္တြင္ လူဦးေရကိုယ္စားျပဳ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ (ေအာက္လႊတ္ေတာ္) ႏွင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကိုယ္စားျပဳ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ (ဝါ) အမ်ိဳးသားလြႊတ္ေတာ္ထားရွိရပါမည္။ သို႔ရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိစစ္ရန္လုိအပ္ပါသည္။ လက္ရွိအေျခခံ ဥပေဒအရ ျပည္သူ႔လြႊတ္ေတာ္အတြက္ တစ္ျမိဳ႕နယ္လွ်င္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက်စီ ေရြးခ်ယ္ပါသည္။ ျမိဳ႕နယ္ဘယ္ေလာက္ပဲၾကီးၾကီး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသးေသး၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးသာရမည္ဆုိသည္မွာ သဘာဝေတာ့ သိပ္မက်လွ၊ လူဦးေရကို အေျခခံျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လူဦးေရအေပၚ အေျခခံ၍ ေရြးခ်ယ္သင့္သည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဆုိၾကပါစို႔…. ၿမိဳ႕နယ္တစ္ၿမိဳ႕နယ္တြင္  လူဦးေရ (၂) သိန္းရွိလွ်င္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးရသည္ဟု သတ္မွတ္ပါက (၄) သိန္းရွိလွ်င္ ၂ဦး၊ ၆ သိန္းရွိလွ်င္ ၃ဦးစသည္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ရန္ႏွင့္ လူဦးေရး ၂သိန္းမျပည့္က ထုိျမိဳ႕နယ္အတြက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မရပဲ အျခားျမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ေပါင္းေရြးရန္ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရလွ်င္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္က ျမိဳ႕နယ္အေတာ္မ်ားမ်ား တစ္ျမိဳ႕နယ္လွ်င္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးသာရခ်ိန္၌ ကရင္ျပည္နယ္၏ ျမိဳ႕ေတာ္ဘားအံျမိဳ႕နယ္အတြက္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၃) ဦး ရရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမိဳ႕နယ္က်ယ္ျပန္႔ျပီး လူဦးေရမ်ားျပားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တဖန္လူမ်ိဳးစုလြႊတ္ေတာ္ (ေခၚ) အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္တြက္ လက္ရွိအေျခခံ ဥပေဒအရ ျပည္နယ္ၾကီးၾကီးေသးေသး တစ္ျပည္နယ္လွ်င္ (၁၂) ဦးက်စီ သတ္မွတ္ျခင္းသည္လည္း သဘာဝမက်ေသးဟု ယူဆပါသည္။ ျမိဳ႔နယ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ရွိေသာ ရွမ္းျပည္နယ္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ (၁၂) ဦးသာရရွိခ်ိန္တြင္ ျမိဳ႕နယ္ (၆) ျမိဳ႕နယ္သာရွိေသာ ကယားျပည္နယ္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ (၁၂) ဦး ရရွိေနသည္မွာ မျဖစ္သင့္ေပ။

အထူးတင္ျပလိုသည္မွာ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ ဟုေခၚဆုိသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳး၏အေရအတြက္ကို ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္သင့္သည္ဟု ယူဆပါသည္။ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ကရင္တိုင္းရင္းသားခ်ည္းသာေနထုိင္ ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဗမာ၊ မြန္၊ ပအုိ႔မ်ားလည္းရွိသျဖင့္ သတ္မွတ္တုိင္းရင္းသားဦးေရ ျပည့္မီပါက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးထားသင့္ပါသည္။ ဥပမာ – တုိင္းရင္းသားဦးေရ (၅၀၀၀၀) ျပည့္တုိင္း လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးရရွိသည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္ဆုိပါစုိ႔ – ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ကရင္က (၄) သိန္း၊ ဗမာက (၇) ေသာင္း၊ မြန္က (၆)ေသာင္း၊ ပအို႔က (၅) ေသာင္း ရွိလွ်င္ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ (ကရင္ -၈ဦး၊ ဗမာ-၁ဦး၊ မြန္-၁ဦး၊ ပအို႔ -၁ဦး ) ၁၁ဦးရမည္ျဖစ္ပါသည္။

အထက္တြင္တင္စားေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ဗမာျပည္နယ္၌ ဗမာဦးေရ (၁၀) သိန္း၊ ခ်င္းလူဦးေရ (၂)သိန္း၊ ကခ်င္လူဦးေရ (၁) သိန္း၊ ရွမ္း လူဦးေရ (၈) ေသာင္းရွိသည္ဆုိပါစုိ႔ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ (ဗမာ-၂၀ဦး၊ ခ်င္း-၄ဦး၊ ကခ်င္ – ၂ဦး၊ ရွမ္း- ၁ဦး၊) ၂၇ ဦး ရွိရမည္ျဖစ္သည္။  အလားတူ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္ (ဧရာဝတီ) တြင္ ဗမာက (၈) သိန္း၊ ကရင္က (၈) သိန္း၊ ရခုိင္က (၃) သိန္း၊ မြန္က (၁) သိန္း၊ ရွိပါက အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (ဗမာ- ၁၆ ဦး၊ ကရင္ – ၁၆ ဦး၊ ရခုိင္ – ၆ဦး၊ မြန္-၂ဦး) ၄၀ ဦးရွိရမည္ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ပါက အမ်ိဳးသား (ဝါ) လူမ်ိဳးစုလႊတ္္ေတာ္တြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို အမွန္ကိုယ္စားျပဳေသာ လႊတ္ေတာ္ၾကီးျဖစ္လာမည္ျဖစ္ပါသည္။ နယ္ေျမ အက်ဥ္းအက်ယ္ေၾကာင့္ စကားမမ်ားရ၊ မိမိလူဦးေရမ်ား၍ နည္း၍ေၾကာင့္လည္း ေစာဒကတက္စရာမလုိေတာ့ပါ။ ဗမာလည္းဗမာအေလ်ာက္၊ ခ်င္းလည္းခ်င္းအေလ်ာက္ မိမိရွိေသာ လူမ်ိဳးစု၏ လူဦးေရအတုိင္းလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား၏ သန္းေခါင္စာရင္းကို မဟုတ္မမွန္လီဆယ္လုပ္ၾကံျပဳစုျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ မကြယ္မဝွက္ တကယ့္အရွိအတုိင္းေဖာ္ထုတ္ ျပဳစုရန္လုိအပ္ပါသည္။ အေျခခံအဂၤါရပ္ အမွတ္ (၁)မွလြဲ၍ က်န္အဂၤါရပ္မ်ားကို အထူးတင္ျပန္ရန္ မရွိပါ။

ေဖာ္ျပပါ အေျခခံအဂၤါရပ္မ်ားအျပင္ က်ား-မ တန္းတူညီမွ်မႈ (Genda) လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ (Secular State) စသည့္တုိ႔ကိုလည္း အေလးအနက္ထားရပါမည္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေရာေႏွာေနထုိင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုၾကီးတြင္ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္ထူေထာင္ႏုိင္ေလာက္ေသာ လူအင္အားမရွိသည့္ လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ား (တစ္နည္း) တုိင္းရင္းသားျပည္နယ္တစ္ခုထူေထာင္ရန္ လုိအပ္သည့္သတ္မွတ္ခ်က္ မျပည့္စံုေသးေသာ သူမ်ားကိုလည္း ႏုိင္ငံေရးအက်ိဳးခံစားခြင့္မ်ား ရရွိႏုိင္ရန္ အမ်ိဳးသားနယ္ေျမမ်ား (Autonomous Areas) သတ္မွတ္၍ သူတုိ႔၏ အခြင့္အေရးကို ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျဖင့္ ကာကြယ္ျပဌာန္းေပးရပါမည္။

ဒီမုိကေရစီစနစ္တြင္ အမ်ားဆႏၵအရ အရာရာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးရာ၌ အနည္းစု၏ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း မေမ့အပ္ေပ။ ဒီမုိကေရစီစနစ္သည္ လူမ်ိဳးၾကီးဝါဒ (ဝါ) မဟုတ္လူမ်ိဳးၾကီးဝါဒ လြႊမ္းမုိးေရးႏွင့္ လူအုပ္ၾကီးျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ေသာ (Tyranny of Majority ) ္ျဖစ္သြားတက္သည္ကိုလည္း သတိမူအပ္ေပသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အားႏုိင္ငံေတာ္၏ အၾကံေပးအတုိင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ တာဝန္ေပးသင့္သည့္ဘက္က အလြယ္တကူအႏုိင္ရသြားခဲ့သည္။ ထုိေရာအခါ ဤျဖစ္စဥ္ေပၚ ဒီမုိကေရစီအနုိင္က်င့္ျခင္းဟု အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္း သတင္းမ်ား၌ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ထူေထာင္လိုေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းလုိေသာ ႏုိင္ငံေတာ၏ ပံုသ႑န္ကို ထုဆစ္ပံုေဖာ္ၾကည့္ျပီးျဖစ္္၍ ေဝဖန္သံုးသပ္စိစစ္ၾကရန္သာရွိေတာ့သည္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ လႊတ္ေတာ္အသီးသီးတြင္ ေရြးေကာက္ခံမဟုတ္ေသာ ၂၅ ရာႏႈန္းကိစၥသည္လည္း အေလးအနက္ထားစဥ္းစားရမည့္ အခ်ပ္တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းျပည္ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္လာေသာအခါ အခ်ဳပ္အာဏာတည္တံ့ခုိင္ျမဲေၾကာင္း ေသခ်ာျပီးေသာအခါ ၊ ဒီမုိကေရစီဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုအစစ္အမွန္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ေသာအခါ ထုိ၂၅ ရာႏႈန္းကို တေျဖးေျဖးေလွ်ာ့ခ်သြားမည္ဟူသည့္ ကတိကိုေတာ့ ၾကားသိရျပီး ျဖစ္ပါသည္။

ထုိကတိၾကီးအေျဖေပၚသည့္ေန႔၊ မိမိတုိ႔တုိင္းရင္းသားအားလံုးကလည္း စစ္မွန္သည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို လက္ခံယံုၾကည္လာသည့္ေန႔သို႔ ေရာက္လာပါက အဆုိျပဳ တင္သြင္းရျခင္းအေပၚ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိပ့္ဝမ္းသာလံုးဆံု႔ႏုိ္င္ျပီး ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။