အမျိုးသားရေးဝါဒနှင့် ချင်းအမျိုးသားရေး တည်ဆောက်ခြင်း (အပိုင်း -၂)

အမျိုးသားရေးဝါဒနှင့် ချင်းအမျိုးသားရေး တည်ဆောက်ခြင်း (အပိုင်း -၂)

Salai Thang Houng | အတွေးအမြင်

တိုင်းရင်းသားဆိုင်ရာ အခွင့်အရေးသည် မိမိလူမျိုး၏ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်၊  ကိုယ်ပိုင်ပြဌာန်းခွင့်ရရှိရေး အတွက် အမျိုးသားရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် အမျိုးသားရေးဝါဒကို အသုံးပြုရမည်ဖြစ်သည်။  နိုင်ငံတကာတွင်သော်လည်ကောင်း၊  ကုလသမဂ္ဂတွင်လည်ကောင်း လက်မှတ်ရေးထိုးအတည်ပြုကြသော အခွင့်အရေးဆိုင်ရာ ပြဌာန်းချက်အားလုံးသည် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံတွင် လွယ်လင့်တကူအသက်ဝင်ရန်မှာ မလွယ်ကူပေ။  ထိုနိုင်ငံ၏ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေတွင် ပြဌာန်းရေးဆွဲပြီးမှသာ အသက်ဝင်လာမည် ဖြစ်သည်။  မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပြည်တွင်းစစ် မချုပ်ငြိမ်းနိုင်ခြင်းသည် ပြည်တွင်းငြိမ်းချမ်းရေး လုပ်ဆောင်မှုများတွင် အပစ်ခတ်ရပ်စဲရေးသက်သက်သာရှိပြီး တိုင်းရင်းသားတို့အား မြန်မာ့နိုင်ငံရေးတွင် ပါဝင်ခွင့်မရှိခြင်းကြောင့်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ထိုနည်းတူပင် ချင်းလဲင်းတည်ဆောက်ရေးတွင် ချင်လဲင်းဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် မျိုးနွယ်စုများ၏ ထိလွယ်ရှလွယ်ရှိသော ပြဿနာများကို မည်သို့မည်ပုံ စီမံခန့်ခွဲမည်ဆိုသည့်အချက်သည် အရေးကြီးသည်။  ဤတွင် သတိပြုရမည့်အချက်မှာ ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံဆိုင်ရာအချက်များ  (Structural factor)  သည် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံ ဥပဒေ  (Constitution)  တွင် လူမျိုးစုများသည် မည်ကဲ့သို့သော အချိူးအစားဖြင့် လွှတ်တော်တွင်ထားရှိမည်၊  အမျိုးသားလွှတ်တော်နှင့် ပြည်သူ့လွှတ်တော်ကို မည်သို့မည်ပုံထားရှိမည်၊  အာဏာခွဲဝေမှုပုံစံ  (Division of power)  တွင် အာဏာမျှဝေကျင့်သုံးမှု  (Share-rule)  နှင့် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျကျင့်သုံးပိုင်ခွင့်  (Self-rule)  သဘော တရားရှိမရှိနှင့် အာဏာပိုင်းခြားမှုပုံစံ  (Separation of power)  ဥပဒေပြုရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေး၊ တရားစီရင်ရေးတို့ကို မည်သို့ပုံဖော်သည်ဆိုသည့်အချက်များကိုဆိုလိုသည်။ ယခုချင်းတော်လှန်ရေးအင်အားစုများအတွက် နိုင်ငံရေးအခင်းအကျင်းတွင် ပြဿနာဖြစ်နေကြသည်မှာ လူမျိုးနွယ်စုများနှင့် မြို့နယ်အခြေခံသည့် CDF များအကြား ကိုယ်စားပြုမှုပြဿနာသာ ဖြစ်သည်။ အာဏာပိုင်းခြားမှု  (Separation of power)  တွင်ပြဿနာမရှိပေ။

ယခုချိန်တွင် ချင်းလူမျိုးတို့အတွက် အဓိကသမိုင်းပေးတာဝန်ဖြစ်သော ချင်းလဲင်းကောင်စီလည်း အကောင် ထည်ဖော်လာနိုင်ကြပြီ ဖြစ်သည်။  ဤသည် ချင်းလူမျိုးတို့၏ အမျိုးသားတည်ဆောက်ရေး (Nation Building) အတွက် အဓိကအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ကြိုဆိုကြသည်။  ချင်းတမျိုးသားလုံး စည်းလုံးညီညွတ်ပြီး  အတူတကွအောင်ပွဲဆင်နိုင်ရန်မှာ ပြည်တွင်းပြည်ပရှိ ချင်းပြည်သူလူထုတို့၏ အဓိကမျှော်လင့်ချက်ပင် ဖြစ်သည်။  မျှော်လင့်နေကြသော ချင်းလဲင်းဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေလည်း ပေါ်ပေါက်လာပြီဖြစ်သည်။  လူမျိုးနွယ်စုများ မျှော်လင့်နေကြသော ‌ဒေသန္တရဆိုင်ရာအခွင့်လမ်းများလည်း လမ်းပွင့်လာပြီဖြစ်၍ တော်လှန်ရေးတွင် အတူတကွ စည်းလုံးကြရန်သာအရေးကြီးလာသည်။

မျိုးနွယ်စုဟုဆိုရာတွင် တချို့အမျိုးသားရေးဝါဒီတို့သည် အမြင်ကျဥ်းမြောင်းသည်ဟု ထင်မြင်ယူဆ တတ်ကြသည်။  အမှန်စင်စစ် ဒေသန္တရအစိုးရသည် မြို့ကြီးပြကြီးများနှင့်ဝေးလံခေါင်တီးပြီး ပြည်နယ်အစိုးရမှ လက်လှမ်းမမှီနိုင်သော နေရာဒေသများအတွက် တိုးချဲ့ရန် လိုအပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။  ချင်းပြည်အတွင်းရှိ ဒေသန္တရအစိုးရတည်ဆောက်ရေးသည် ရှိပြီးသောမြို့နယ်များနှင့် လိုအပ်သေးသောအခြေနေများကို တိုးချဲ့လိုခြင်းသာ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် လူမျိုးရေးပြဿနာအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းကို ရှောင်ရှားသင့်သည်။  ဤသို့ ဒေသန္တရအစိုးရအပေါ် အလေးထားစဥ်းစားရခြင်းသည် အနာဂတ်ချင်းလဲင်းဖွံ့ဖြိုးရေးတွင် ချင်းပြည်သူများသည် တန်းတူညီမျှသော ပညာရေး၊ ကျန်းမာရေးကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်သာမက ချင်းလဲင်းအစိုးရ၏ အုပ်ချုပ်မှုယန္တရားလည်း ပြည်သူများအပေါ် တန်းတူညီစွာ သက်ရောက်မှု ရှိစေရန်ဖြစ်သည်။  ထို့ကြောင့်ချင်းလဲင်းကောင်စီပေါ်ပေါက်လာရေးနှင့် ကိုယ်စားပြု မှုသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။

ဤသို့သော အရှုပ်ထွေးများ မပြီးပြတ်သေးပဲ တော်လှန်ရေးကြီးပြီးဆုံးသွားပါက ချင်းလဲင်းအတွင်း နိုင်ငံရေးသည် ကိုလိုနီခေတ်အလွန်မြန်မာနိုင်ငံကဲ့သို့သာဖြစ်ပြီး ဒီမိုကရေစီအာဏာရှင်အောက် တွင်ကျရောက်ခြင်း (သို့မဟုတ်) အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာကွဲပြားနေသော ဒေသပိုင်ဆိုင်မှုအဖြစ်သာ နှစ်ပေါင်းများစွာကျင်လည်ရ အုံးမည်ဖြစ်သည်။  ဤသို့မဖြစ်စေရန် ချင်းလဲင်းဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေရေးဆွဲရာတွင် ဖွဲ့စည်းပုံဆိုင်ရာ အကြောင်း အရာများထဲမှ ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံဆိုင်ရာအချက်များ (Structural Factors) ကိုအားနည်းချက်များမရှိအောင် သတိပြုရေးဆွဲပြဌာန်းသင့်သည်။  မိမိတို့စွဲကိုင်သော အခြေခံမူများ ကောင်းမွန်နေရန် လိုအပ်သည်။  ဖက်ဒရယ် နိုင်ငံများတွင် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် အမြင့်ဆုံးဖြစ်ပြီး ဥပဒေကသာ အုပ်ချုပ်ရေး၊ တရားစီရင်ရေး၊ ဥပဒေပြုရေးကို လုပ်ဆောင်သည်။  ဥပဒေသည် မည်မျှတရားမျှတမှုရှိသည်ကို ထိုတိုင်းပြည်၊  ထိုပြည်နယ်ကို ပုံဖော်လိုသည့် ပြည်သူလူထုနှင့်အစိုးရတို့အကြား သဘောတူညီထားသည့် အခြေခံမူများက ပြန်လည်ထိန်းကြောင်းသည်။

ရှေးရိုးစွဲအမျိုးသားရေးဝါဒ (Conservative Nationalsim)  သည်၁၉ရာစုအစောပိုင်းတွင် အစွန်းရောက်ပြီး အန္တရာယ်ရှိသော အမျိုးသားရေးအင်အားစုဖြစ်ပြီး နိုင်ငံရေးတည်ငြိမ်မှုကို ပျက်ပြားစေနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။  အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကွန်ဆာဗေးဒစ်အမျိုးသားရေးသမားတို့သည် နိုင်ငံအတွင်းဝင်ရောက်လာသူများကို ကန့်သတ်ထားခြင်း၊  ယဥ်ကျေးမှုပေါင်းစုံဝါဒ (Multicuturalism) ကြောင့် မတည်ငြိမ်မှုဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြပြီး လူနည်းစုတို့သည် လူများစုအဖွဲ့စည်းများနှင့် ပေါင်းစည်းရမည်ဟု လက်ခံကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ပြည်‌ထောင် စုနိုင်ငံကဲ့သို့သောနိုင်ငံမျိုးကို တည်ထောင်ခြင်းထက် အမျိုးသားနိုင်ငံအဖြစ်ရပ်တည်ရေးကို အလေးပေးကြသည်။  နိုင်ငံသားတို့သည် အမြင်ချင်၊ စရိုက်ချင်း၊ အသွင်ပြင်လက္ခဏာများတူညီရမည် ဟုယူဆကြပြီး မတူကွဲပြားမှုများ ကြောင့် တိုင်းပြည်မတည်ငြိမ်မှုများဖြစ်ပေါ်ရသည်ဟု လက်ခံကြသည်။  လွတ်လပ်‌ရေးလှုပ်ရှားမှုကာလနှင့် လွတ် လပ်ရေးအလွန် ဗမာ့နိုင်ငံ‌ရေးလှုပ်ရှားသူများသည် ဤအယူအဆကိုလက်ခံကြဟန်တူသည်။

ပင်လုံစာချုပ်တွင် ပြည်ထောင်စုအသွင်ဖြင့် နိုင်ငံတော်ကိုတည်ဆောက်ရန် သဘောတူခဲ့ကြသော်လည်း တစ်ပြည်ထောင်စနစ်ဖြင့် နိုင်ငံကိုတည်ဆောက်ပြီး ဗမာ့အမျိုးသားနိုင်ငံအဖြစ်တည်ဆောက်ရန်ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။  ထိုသို့သောအယူအဆ အမှားသည် တိုင်းပြည်တည်ငြိမ်ရေးထက် ပြည်တွင်းစစ်ကိုပိုမိုကြီးထွားစေသည်မှာ ခေတ်အဆက်ဆက်မြန်မာ့ နိုင်ငံရေးအခြေနေများကိုလေ့လာပါက သက်သေအဖြစ် တွေ့မြင်နိုင်သည်။

ထို့အတူပင် ရှေးရိုးစွဲအမျိုးသားရေးဝါဒရှုထောင့်မှ ကြည့်ပြီး ချင်းနိုင်ငံ‌‌ရေးနှင့် ချင်းအမျိုးသားတည်ဆောက်ရေးတွင် လူမျိုးနွယ်စုများပြားခြင်းက ချင်းလဲင်းအမျိုးသားတည်ဆောက်‌ရေးနှင့် ချင်းပြည်ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေရေးဆွဲရေးတွင် အဟန့်အတားဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မြင်ယူဆချက်များရှိနေသရွေ့ နိုင်ငံ‌ရေးအရ တန်းတူညီမျှမှုဟူသော အချက်အပေါ် သံသယဝင်စရာအဖြစ် ရှိနေအုံးမည်သာ ဖြစ်သည်။  တခါတရံတွင် အတိတ်ကာလ အမျိုးသားရေးဝါဒကို ပြန်တောင်းဆိုခြင်း၊  နိုင်ငံခြားသား (အခြားလူမျိုး) များကို မောင်းထုတ်ရန်တောင်းဆိုခြင်း၊  အမျိုးသားရေးလှုပ်ရှားသူတို့သည် နယ်မြေတစ်ခုကို အတင်းအကြပ်သတ်မှတ်၍ ပြောင်းရွှေ့စေခြင်းမျိုးကိုလည်း ပြောဆိုတတ်သည်။

တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တို့သည်လည်း တော်လှန်ရေးရှည်ကြာသည့်အခြေအနေတွင် အမျိုးသားရေးရပ်တည်ချက်များ ကွာခြားမှုရှိလာနိုင်သည့်အခြေအနေတွင် ရှိသည်။  ရခိုင်လူမျိုးတို့၏ အမျိုးသားရေး တောင်းဆိုမှုသည် အတိတ်ကာလက တည်ရှိခဲ့သော ရခိုင်ဘုရင်၏အုပ်ချုပ်ရေးနယ်နိမိတ်ကို ပြန်လည်တောင်းဆိုကာ ရခိုင်နိုင်ငံတော်ပြန်လည်တည်ထောင်လိုကြသည်ဟူသော အကြောင်းအ‌ရာကို ကြားရကြပေလိမ့်မည် ။  ဤအကြောင်းအရာမှန်ကန်သည်ဆိုပါက ရခိုင်တို့၏အမျိုးသားရေးရပ်တည်ချက်သည် မြန်မာနိုင်ငံရှိ တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်များ၏ရည်မှန်းချက်နှင့် တမူထူးခြားသည်ဟု ဆိုရမည်။

ရှေးယခင်ကတည်းက ကိုယ့်ချင်းကိုယ်မင်းဖြင့် ရပ်တည်ခဲ့ကြသော မွန်လူမျိုးတို့သည်ပင်လျှင် ကိုယ်ပိုင်နိုင်ငံပြန်လည်တောင်းဆိုသော အရိပ်အမြွတ်မတွေ့ရပေ။  မိမိလူမျိုး၏ဂုဏ်သိက္ခာကို အကြောင်းပြု၍ တစ်ခြားလူမျိုးတို့အားဖိနှိပ်ခြင်း၊  ကျူးကျော်တိုက်ခိုက်ခြင်း၊  တစ်ခြားလူမျိုးတို့၏အကျိူးကို ဖျက်ဆီးသောအကြောင်းတရားများ ဖန်တီးခြင်းတို့သည် ဖောက်ပြန်သောအမျိုးသားရေးဝါဒ ( Perverted feminism)  သ‌ဘောကို ဆောင်သည်။  လွတ်လပ်ရေးအလွန်ကာလ ဗမာတို့၏အမျိုးသားရေးဝါဒသည် ကိုလိုနီမတိုင်ခင်က တည်ရှိခဲ့သော ဗမာ့အမျိုးသားရေးဝါဒထဲသို့ တိုင်းရင်းသားများကို ရိုက်သွင်းရန် ကြိုးစားခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။  ဤသည်လည်း အတိတ်ကိုပြန်လည်တောင်းဆိုသော အမျိုးသား‌ရေးဝါဒပင် ဖြစ်သည်။

နယ်ချဲ့အမျိုးသားရေးဝါဒ (Expansionst nationalism) သည် ကျူးကျော်မှုနှင့် စစ်ဝါဒဖြစ်ပြီး လူမျိုးတစ်မျိုး၏ အမျိုးသားရေးဂုဏ်သိက္ခာကို အကြောင်းပြုပြီး အင်ပါယာပိုင်ဆိုင်မှု၊ စစ်သွေးကြွဇာတိမာန် (Joingoism) နှင့် လူမျိုးအရသာလွန်ကြီးမြတ်မှု (သို့မဟုတ်) လွှမ်းမိုးမှုကို ယုံကြည်သည်။  ကိုယ့်ကြမ္မာကိုယ်ဖန်တီးခွင့်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည်။  ကိုလိုနီနယ်ချဲ့များ မဝင်လာမီ ဗမာဘုရင်တို့သည် အမျိုးသားကြီးမြတ်မှုကို အလေးပေးကြသော်လည်း နယ်ချဲ့စနစ်ကိုမူ ကျင့်သုံးအလေးထားကြဟန်မတူပေ။  ဗမာ့စစ်ပွဲအများကိုလေ့လာပါက ယိုးဒယား၊  မွန်၊ ရခိုင်၊  ရှမ်းများနှင့်တိုက်ပွဲများမှအပ ရှင်ဘုရင်များ၊ မင်းညီမင်းသားများ အာဏာလုပွဲများသာ ပို၍တွေ့ရသည်။  ကိုလိုနီအလွန် တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်များ မကြီးထွားလာခင် ပြည်တွင်းစစ်ကိုဖန်တီးခဲ့သူများသည်လည်း အာဏာလုကြသောဗမာ အချင်းချင်းပင် ဖြစ်ကြသည်။

တဆက်တည်းမှာပင် ပင်လုံစာချုပ်ကိုချိူးဖောက်ကာ  တိုင်းရင်းသားနယ်မြေများကို စစ်ရေးအရ အနိုင်ယူချဲ့ထွင်လာကြသည်ကို တွေ့ရသည်။  အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ၁၉၄၇ ဖွဲ့စည်းပုံတွင် တည်ရှိခဲ့သော တိုင်းနှင့်ပြည်နယ် နယ်နိမိတ်နှင့် ယခုတိုင်းနှင့်ပြည်နယ်နိမိတ်ဖွဲ့စည်းပုံတို့သည် များစွာကွာဟမှု ရှိသည်။  ဤသည်လည်း ဖက်ဒရယ်ပြည်ထောင်စု တည်ဆောက်ရေးအတွက် ပြည်နယ်ဖွဲ့စည်းရေးတွင် အကြီးမားဆုံးသော စိန်ခေါ်မှုများထဲမှ တစ်ခုအပါဝင်ဖြစ်လာသည်။

ထို့အတူ ချင်းလဲင်းအမျိုးသားပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးတွင် နယ်နိမိတ်များသည် ဖြေရှင်းရခက်သော ပြဿနဖြစ်လာမည်။  နယ်ချဲ့ကြ၍ဖြစ်လာသော ပြဿနာမဟုတ်သော်လည်း အစိုးရအဆက်ဆက်တွင် လူမျိုးနွယ်စုကိုအခြေခံ၍ ဒေသန္တရအစိုးရကိုပုံဖော်ခဲ့ကြ ခြင်းမဟုတ်သောကြောင့် မြို့နယ်တိုးချဲ့မှုများရှိလာပါက ယခင်ကရှိခဲ့သောမြို့နယ်နယ်နိမိတ်များ အပြောင်းလဲ ဖြစ်လာမည့် စိန်ခေါ်မှုတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။

ကိုလိုနီဆန့်ကျင်ရေးနှင့်ကိုလိုနီခေတ်အလွန်အမျိုးသားရေးဝါဒ (Anticolonial and Postcolonial Nationalism)  ကိုလိုနီနယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးနှင့် အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် အရေးပါသောဝါဒတစ်ခု ဖြစ်သည်။  မြန်မာနိုင်ငံတွင်သာမက အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံအားလုံးနီးပါးသည် ကိုလိုနီဆန့်ကျင်ရေးအမျိုးသား လှုပ်ရှားမှုကို အသုံးချကြသည်။  ၎င်း၏အကျိူးရလဒ်မှာ ကိုလိုနီခေတ်အလွန်တွင် တိကျသောနယ်နိမိတ်များ ရှိသည့် နိုင်ငံများနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံများပေါ်ပေါက်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

သို့သော် ကိုလိုနီခေတ်အလွန် မြန်မာနိုင်ငံတွင်  ပြည်တွင်းစစ်နှင့် စစ်အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်ရေးရှည်ကြာနေမှုသည် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေ၏ အားနည်းချက်၊ လွတ် လပ်ရေးရခါစ နိုင်ငံရေးသမားများနှင့် ပြည်သူတို့၏နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာရင့်ကျင့်မှု အားနည်းခြင်းတို့ကြောင့် ဆိုရမည်။  ကျဥ်းမြောင်းသော ဗမာလူမျိုးကြီးဝါဒကြီးထွားလာပြီး တိုင်းရင်းသားများအပေါ် နယ်မြေကျူးကျော်မှုများ၊  ဘာသာရေးဆိုင်ရာလွတ်လပ်ခွင့်၊  နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာလွတ်လပ်ခွင့်များ ပိတ်ပင်ကန့်သတ်မှုများသည် ကိုလိုနီခေတ်မ တိုင်မီ တည်ရှိခဲ့သော ဗမာလူမျိုးတို့၏ အမျိုးဘာသာသာသနာအတွက်ဂုဏ်ယူလိုသော ရှေးရိုးစွဲအမျိုးသားရေး ကိုပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်း၏အသီးအပွင့်များဖြစ်သည်။

ကိုလိုနီခေတ်အလွန်တွင် တိုင်းရင်းသားတို့သည်လည်း မိမိတို့လူမျိုးစုတို့အတွက်နိုင်ငံရေးအရ အမျိုးသားရေးလှုပ်ရှားမှုများ ပိုမိုကြီးထွားသည်။  တိုင်းရင်းသားတို့ ဆုပ်ကိုင်ထားသော အမျိုးသားရေးဝါဒမှာ ဖက်ဒရယ်ဒလစ်ဇင်ဝါဒ (Federalism)  ဖြစ်ပြီး လစ်ဘရယ်အမျိုးသားရေးဝါဒမှ ကိုယ်ပိုင်ပြဌာန်းခွင့်၊ ကိုယ်ပိုင် အုပ်ချုပ်ခွင့် ၏အနှစ်သာရကို ပုံဖော်လိုခြင်း ဖြစ်သည်။

ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည်မှာ ပင်လုံတွင် ကတိကဝတ်ဝှက်ထားခဲ့သော ဖက်ဒရယ်စနစ်သ‌ဘောတရားသည် နှစ်ပေါင်း (၇၀) ကျော်ကြာပြီး ၂၀၂၀ ခုနှစ် ပတ်ဝန်းကျင်တွင်သာ ပြည်သူတို့မှာ မတောက်တခေါက်ကြားလာရသည့် အခြေအနေဖြစ်လာသည်။  စစ်အာဏာရှင်တို့သည် ဒီမိုကရေစီနှင့် ဖက်ဒရယ်စနစ်အကြောင်းကို စကားအားဖြင့်ပြောရန်ပင် ပိတ်ပင်ထားကြ သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

လက်ရှိအမျိုးသားရေးဝါဒသည် အဓိကသ‌ဘောတရားများဖြစ်ကြသော အမျိုးသားရေးလက္ခဏာများ  (Nation Characteristics)  ဘာသာစကား၊ ပထဝီအနေအထား၊ ယဥ်ကျေးမှု၊ လူမျိုးတူညီမှု၊  ဒဏ္ဍရီပုံပြင်များ၊  သမိုင်း၊ ဘာသာ၊ ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှု တို့ကို  ဖော်ထုတ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေး (Self-government) ၊  ကိုယ်ပိုင်ပြဌာန်းခွင့် (Self-determination) ကို တောင်းဆိုခြင်းဖြစ်သည်။  ကျွန်ပ်တို့ ချင်းလူမျိုးများသည် အထက်ပါအကြောင်းအရာနှစ်ခုစလုံးကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် တိုက်ပွဲဝင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။  ကျွန်ုပ်တို့၏ရပ်တည်ချက်သည် နိုင်ငံသား၊ နိုင်ငံရေးနှင့်ဆိုင်သောအမျိုးသားရေးဝါဒ  (Civic Nationalism) မျိုး ဖြစ်ရန် လိုအပ်သည်။

နိုင်ငံသားဆိုင်ရာအမျိုးသားရေးဝါဒသည် တူညီသောအခွင့်အရေးများရှိကြသော နိုင်ငံသားများ၏ အစုအဖွဲ့ဖြစ်ပြီး နိုင်ငံရေးစနစ်တို့၏ အလေ့အထများနှင့်တန်ဖိုးများ၊ မျိုးချစ်စိတ်မှတဆင့် အမျိုးသားရေးဖြင့် စုစည်းထားသော အစုအဝေးဖြစ်သည်။  ဆင်ခြင်တုံးတရားဖြင့် ဆုံးဖြတ်နိုင်စွမ်းသောရွေချယ်မှုမျိုးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။  အမျိုးသားရေးဝါဒီတစ်ဦးအဖို့ ထိုပုဂ္ဂို၏လေးနက်တွယ်တာမှုသည် ရွေးချယ်မှုသည် အမွေဆက်ခံခြင်းသဘောမျိုးသာ ဖြစ်သည်။