အပိုင္း ( ၁ )
(ဦးေမာင္ေမာင္ညြန္႔)
ျမန္မာႏိုင္ငံရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒသစ္ ကို ျပဌာန္း၍ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို ဖိတ္ေခၚမႈအတြက္ ဥပေဒတြင္ ပုဒ္မ ၃ ၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၉) ရပ္ျဖင့္ ျပဌာန္းေၾကာင္း ေဖၚျပထားပါသည္။ ထိုသို႔ေသာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအနက္ ပထမဦးဆံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ သည့္ “နုိင္ငံေတာ္နွင့္ နုိင္ငံသားတုိ႔၏ အက်ိဳးစီးပြား အလုိ႔ငွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ ကုိ ထိခုိက္မႈမရိွေစသည့္ တာ၀န္ယူမႈ ရိွေသာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္နွံမႈလုပ္ငန္းမ်ား ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစရန္၊” ဟူသည့္အခ်က္တြင္ ႏိုင္ငံသားတို႔ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားႏွင့္အညီ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အသံုးျပဳေနသည့္ ေျမယာမ်ားအတြက္ မည္မွ်ထည့္သြင္း စဥ္စားရန္ လိုအပ္သည္ကို တင္ျပလိုပါသည္။ ဤေနရာတြင္ အထူးသျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသေန တိုင္းရင္းသားတို႔ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔သည့္ ေျမယာတို႔ အတြက္ အထူးျပဳ၍ ေျမယာဥပေဒမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ တင္ျပလိုပါသည္။
ၿဗိတိသွ်တို႔အေနျဖင့္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ အထက္ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ အထက္ျမန္မာျပည္ရွိ ေျမယာမ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲရန္ ႏွင့္ ေျမခြန္ေကာက္ခံေရးအတြက္ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္၊ အထက္ျမန္မာျပည္ ေျမ ႏွင့္ အခြန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္း ကို ျပဌာန္းခဲ႔ပါသည္။ ယင္းစည္းမ်ဥ္းသည္ ျပည္မတြင္သာ သက္ေရာက္ၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ၁၈၈၈ ခုႏွစ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ားဆိုင္ရာအက္ဥပေဒ၊ ၁၈၉၅ ခုႏွစ္၊ ကခ်င္ေတာင္တန္း မ်ိဳးတူစုမ်ား စည္းမ်ဥ္း၊ ၁၈၉၆ ခုႏွစ္၊ ခ်င္းေတာင္ေဒသ စည္းမ်ဥ္းတို႔အရၿဗိတိသွ်အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားအႀကီးအကဲမ်ား က ေဒသ၏ဓေလ့ထံုးတမ္းႏွင့္အညီ ေျမယာကိစၥ မ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲခဲ႔ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ေျမခြန္ေကာက္ခံမႈသည္ ကြင္းကိုအေျခခံ၍ ေၾကးတိုင္စိုက္ကာ၊ သတ္မွတ္စည္းၾကပ္သည့္ စနစ္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အထက္ျမန္မာ ျပည္ ေျမႏွင့္အခြန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္း အာဏာသက္ေရာက္သည့္ အပိုင္းတြင္သာ ကြင္းတိုင္း တာေျမပံုထုတ္ျခင္း၊ ေၾကးတိုင္စိုက္ျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ျပည္နယ္ မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားအႀကီးအကဲတို႔၏ ေဒသဓေလ့အတိုင္း အခြန္ေကာက္ခံခဲ႔ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကြင္းေျမပံုတိုင္းတာထုတ္လုပ္ျခင္း၊ ေၾကးတိုင္စိုက္ျခင္း မရွိခဲ႔ပါ။ ထိုစနစ္ကို လြတ္ လပ္ေရးရရွိသည့္ ကာလအထိ က်င့္သံုးခဲ႔ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ အထက္ျမန္မာႏိုင္ ေျမႏွင့္အခြန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္း ကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ အာဏာသက္ေရာက္ က်င့္သံုးေရး ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားေပၚလာပါသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္အတြက္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ခ်င္းဝိေသသတိုင္း အက္ဥပေဒ ကို ျပဌာန္းလိုက္ ၿပီးေနာက္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ခ်င္းဝိေသသတိုင္း (ဥပေဒမ်ားျဖန္႔ျခင္း) အက္ဥပေဒ ျဖင့္ ခ်င္းျပည္နယ္သို႔ အာဏာ သက္ေရာက္ေစခဲ႔ပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္အတြက္မူ အထက္ ျမန္မာျပည္ ေျမႏွင့္ အခြန္စည္းမ်ဥ္း (က်င့္သံုးျခင္း) အက္ဥပေဒ (၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ရွမ္း ျပည္နယ္ အက္ဥပေဒအမွတ္ ၁) ကို ျပဌာန္း၍ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အာဏာသက္ ေရာက္ေစခဲ႔ပါသည္။ ယခင္က ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား အက္ဥပေဒအရ ကယားျပည္နယ္ကို ရွမ္းနယ္မ်ားအတြင္းရွိ နယ္ေျမတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း၊ လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ သီးျခားရပ္တည္လာသည့္အခါ ကယားျပည္နယ္ ေျမႏွင့္အခြန္ေတာ္အက္ဥပေဒ (၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ကယားျပည္နယ္ အက္ဥပေဒ အမွတ္ ၁) အရ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အာဏာသက္ေရာက္ေစခဲ႔ပါသည္။ ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ိဳးတူစု စည္းမ်ဥ္းသက္ေရာက္သည့္ ေဒသမ်ားအတြက္မူ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမႏွင့္အခြန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္း အာဏာသက္ေရာက္ေစသည့္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ိဳးမေတြ႕မိပါ။ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမႏွင့္အခြန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္း အာဏာသက္ေရာက္သည့္အခါ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္း လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္၍ ကြင္းဖြဲ႕တိုင္းတာရန္အတြက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ စတင္၍ ရွမ္းျပည္ နယ္ ေျမစာရင္းဌာန ကို သီးျခားဖြဲ႕စည္းခဲ႔ပါသည္။ကယားျပည္နယ္တြင္ ၁၉၆၀ ျပည္ႏွစ္၌ ဖြဲ႕စည္းခဲ႔ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုကာလမ်ား၌ နယ္ေျမေဒသ လံုၿခံဳေရးအေျခအေနေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအခက္အခဲေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကြင္းဖြဲ႕တိုင္း တာေရးလုပ္ငန္းမ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေၾကးတိုင္စိုက္၍ ေျမခြန္သတ္မွတ္ေရးအတြက္ ေၾကးတိုင္ဝန္တစ္ဦးကို ခန္႔အပ္ရန္ လ်ာထားခဲ႔ေသာ္လည္း၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က အာဏာသိမ္းလိုက္သျဖင့္ လုပ္ငန္း အေကာင္အထည္ မေပၚ ခဲ႔ပါ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က အာဏာသိမ္းခဲ႔ၿပီး၊ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ သီးစားခ် ထားေရး ဥပေဒကို ျပဌာန္း၍ က်င့္သံုးသည့္အခါ၊ ကြင္းေျမပံုမ်ားထက္ စိုက္ပ်ိဳးသည့္ လယ္ယာေျမမ်ားက အဓိကက်လာပါသည္။ ထိုသီးစားခ်ထားေရးဥပေဒတြင္ ပုဒ္မ ၂ (၁) (ခ) ၌ လယ္ယာေျမ ဟူသည္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို ေဖၚျပသတ္မွတ္ ထားပါသည္-
“လယ္ယာေျမ ဆိုသည္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ အသံုးျပဳသည့္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ လက္ရွိထားသည့္ေျမကို ဆိုလိုသည္။
ရွင္းလင္းခ်က္ ၁။ ထိုစကားရပ္တြင္ လူအမ်ားအေခၚေဝၚအားျဖင့္၊ လယ္၊ ယာ၊ ကိုင္းေျမ ဟုေသာ္၄င္း၊ ၾကက္ေပါင္ေစး၊ ဓနိ၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံ ဟုေသာ္၄င္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ပန္းမာလ္စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ၿခံေျမ ဟုေသာ္၄င္း၊ ကၽြန္း၊ ေျမႏုကၽြန္းေပၚ ဟုေသာ္၄င္း၊ သတ္မွတ္သည့္ ေျမမ်ား ပါဝင္သည္။”
ယင္းသို႔ ဖြင့္ဆိုျပဌာန္းခ်က္အရ ကြင္းေျမပံုမ်ားတြင္ ပါရွိျခင္းထက္၊ ရပ္ရြာေနလူအမ်ားက လယ္ယာေျမဟု သတ္မွတ္သည့္ စိုက္ပ်ိဳးေျမမ်ားတြင္ေက်းရြာေျမယာေကာ္မတီကတစ္ႏွစ္ ခ်င္း သီးစားမွတ္ပံုတင္ျဖင့္ စာရင္းသြင္း သီးစားခ်ထားျခင္း ျပဳခဲ႔ပါသည္။ ထိုေခတ္ကာလ မူဝါဒမ်ားအရ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ျပဌာန္းသည့္ ေျမခြန္ေကာက္ခံေရးမူ မ်ားထက္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးရ၏ မူအရ ေျမခြန္ေကာက္ခံခဲ႔သျဖင့္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေနခဲ႔ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ႏွင့္ ေျမရိုင္းမ်ား စီမံခန္႔ခြဲေရး ဥပေဒ ႏွင့္ လယ္ယာေျမ ဥပေဒ တို႔ကို ျပဌာန္းလိုက္သည့္အခါ၊ ေတာင္တန္း ေဒသေန တိုင္းရင္းသား တို႔၏ ရိုးရာဓေလ့ႏွင့္အညီ လုပ္ကိုင္လာခဲ႔သည့္ လယ္ယာေျမမ်ား အၾကပ္အတည္းႀကံဳရ ပါေတာ႔သည္။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ လယ္ယာေျမ ဥပေဒတြင္ လယ္ယာေျမ ဟူသည့္ စကားရပ္အတြက္ ပုဒ္မ ၃ (က) တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆို ေဖၚျပထားပါသည္-
“လယ္ယာေျမ ဆုိသည္မွာ လယ္ေျမ၊ ယာေျမ၊ ကုိင္းကြၽန္းေျမ၊ ေတာင္ယာေျမ၊ ႏွစ္ရွည္ပင္ စုိက္ပ်ဳိးေသာေျမ၊ ဓနိေျမ၊ ဥယ်ာဥ္ေျမ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္၊ ပန္းမန္စိုက္ပ်ဳိးသည့္ ျခံေျမဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျမႏုကြၽန္းေျမဟု ေသာ္လည္းေကာင္း သတ္မွတ္သည့္ ေျမမ်ားကို ဆုိသည္။”
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္ပါ သတ္မွတ္သည့္ေျမမ်ား ဟူသည္က ျပႆနာျဖစ္ေပၚေစခဲ႔ပါသည္။ သတ္မွတ္သည့္ ဟူေသာ စကားရပ္အရ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္း ဦးစီးဌာန က ကြင္းတိုင္း တာပံုထုတ္၍၊ ေၾကးတိုင္စိုက္ကာ၊ လယ္ ျဖစ္ပါက “R” ယာ ျဖစ္ပါက “Y” စသည္ျဖင့္ ေၾကးတိုင္ေျမမ်ိဳးႀကီးမ်ား သတ္မွတ္ထားသည့္ေျမမ်ားသာ လယ္ယာေျမဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ ပါဝင္ၿပီး၊ ကြင္းတိုင္းတာ ပံုထုတ္ထားျခင္း မရွိသည့္ ေၾကးတိုင္ျပင္ကြင္း မ်ားမွ လယ္ယာေျမမ်ားသည္ ဤဥပေဒအရ လယ္ယာေျမ ဟူသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ ပါဝင္လာျခင္း မရွိေတာ႔ပါ။ ယခင္ သီးစားခ်ထားေရးဥပေဒအရ သီးစားမွတ္ပံုတင္စာရင္း တြင္ အက်ံဳးဝင္ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ လယ္ယာေျမ ဟု သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ မပါဝင္သည့္ လယ္ယာေျမမ်ား ေပၚေပါက္လာရပါေတာ႔သည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္ေျမလံုၿခံဳေရးအေျခအေန ႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲသည့္ ေတာင္ေပၚေဒသမွ တိုင္းရင္းသားတို႔ မိရိုးဖလာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္ကိုင္လာခဲ႔သည့္ လယ္ယာေျမမ်ားသည္ ကြင္းေျမပံုမရွိသည့္အတြက္ လယ္ယာေျမ ဥပေဒ၏ အက်ိဳးကို ခံစားခြင့္ရေရး အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳလာရပါေတာ႔သည္။ ထိုသို႔ မိမိတို႔ လယ္ယာေျမအတြက္ အခက္အခဲႀကံဳေနရသည့္ အေနအထားတြင္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ႏွင့္ ေျမရိုင္းမ်ားစီမံခန္႔ခြဲေရး ဥပေဒ အရ ထပ္မံ၍ ဒုကၡေတြ႕ေစျပန္ပါသည္။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေျမလြတ္ေျမလပ္ ႏွင့္ ေျမရိုင္းမ်ား စီမံခန္႔ခြဲေရး ဥပေဒ ပါ ေျမလြတ္ေျမလပ္ ဟူသည္ႏွင့္ ေျမရိုင္း ဟူသည္တို႔၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကသည္ပင္ ေတာင္တန္းေဒသေန ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား ဗူးေပၚဖရံုဆင့္ ဒုကၡတိုးေစခဲ႔ပါသည္။ ယင္းဥပေဒတြင္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ ဟူသည့္ စကားရပ္အတြက္ ပုဒ္မ ၂ (င) တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆိုျပဌာန္းခဲ႔ပါသည္-
“ေျမလြတ္ေျမလပ္ ဆိုသည္မွာ ယခင္က သီးစားခံယူ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စြန္႔လြတ္ထားသည့္ သီးစားခံယူ လုပ္ကိုင္သူ မရွိေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရး သို႔မဟုတ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ေျမႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ က သီးသန္႔ လ်ာထား သတ္မွတ္သည့္ ေျမ မ်ားကို ဆိုလိုသည္။”
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္အရ မူလက ကြင္းဖြဲ႕တိုင္းတာခဲ႔သျဖင့္ လယ္ယာေျမ ဟူသည့္ စကားရပ္တြင္ အက်ံဳးဝင္ခဲ႔သည့္ ေျမမ်ားတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စြန္႔လြတ္ထားသည့္ ဟူသည့္ စကားရပ္အရ နယ္ေျမမေအးခ်မ္းမႈေၾကာင့္ စစ္ေဘးေရွာင္ၾကရသည့္အခါ၊ ယင္းတို႔၏ လယ္ယာေျမမ်ားသည္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ ဟူသည့္ စကားရပ္တြင္အက်ံဳးဝင္လွ်က္၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူမ်ားက ေလွ်ာက္ထားရယူသြားျခင္း ခံရပါေတာ႔သည္။
ထိူမွတဖန္ ေျမရိုင္းဟူသည္ကို ဥပေဒ၏ ပုဒ္မ ၂ (စ) တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းဖြင့္ဆို ေဖၚျပခဲ႔ျပန္ပါသည္-
“ေျမရိုင္း ဆိုသည္မွာ သစ္ပင္၊ ၀ါးပင္ သို႔မဟုတ္ ၿခံဳႏြယ္မ်ား ေပါက္ေရာက္လွ်က္ ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ပထ၀ီေျမ အေနအထားအရ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ညီညာမႈ ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ ကိုင္ခဲ့ျခင္း မရွိေသာ ေျမသစ္ျဖစ္သည့္ ေျမရိုင္းႏွင့္ ေတာရိုင္းေျမမ်ားကို ဆိုသည္။”
ထိုသို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလိုက္သည့္အခါ ေရွးယခင္က ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္း ဦးစီးဌာန အေနျဖင့္ ကြင္းဆင္တိုင္းတာ မွတ္တမ္းတင္ကာ၊ ကြင္းေျမပံု မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ႔သည့္ ေတာင္တန္းေဒသမွ ေတာင္သူမ်ား၏ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ခဲ႔သည့္ေျမအမ်ားအျပားသည္ ေျမစာရင္းမွတ္တမ္းတြင္ မပါရွိသည့္အတြက္ ေျမရိုင္း ဟူသည့္ ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္သြားပါေတာ႔သည္။ ထိုအခါ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ကိုင္မည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ လက္ဝယ္သို႔ ေရာက္ရွိေစရန္ အေၾကာင္းမ်ား ဖန္လာခဲ႔ရပါေတာ႔သည္။
အထက္ပါကဲ႔သို႔ေသာ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ မိရိုးဖလာ လုပ္ကိုင္လာသည့္ လယ္ယာေျမမ်ား အတြက္ အာမခံခ်က္ နည္းပါးေနသည့္အေျခအေနတြင္ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းခဲ႔ၾကပါသည္။ ေရွးဦးျပဌာန္းခဲ႔သည့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုင္ရာဥပေဒမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္-
(က) ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၁၀)၊
(ခ) ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ (၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၄)၊
(ဂ) ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၂၁)၊
(ဃ) ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ (၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၁၈)၊
(င) ျမန္မာႏိုင္ငံရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ (၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၄၀)။
ျမန္မာနုိင္ငံတြင္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားေပါမ်ားၾကြယ္၀ျခင္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား တုိးတက္မႈမ်ား နွင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရန္အတြက္ အခြင့္အလမ္းအေျမာက္အမ်ားရိွၿပီး ယွဉ္ၿပိဳင္နုိင္စြမ္းရိွသည့္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကဲ့သုိ႔ေသာ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား နွင့္ နုိင္ငံ၏ လုိအပ္ခ်က္အား ျပည့္မီေစနုိင္မည့္ အေျခခံအေဆာက္အအံု ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစေရး လုပ္ငန္းမ်ား စသည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာရိွပါသည္။ ျမန္မာနုိင္ငံအေနျဖင့္ လက္ရိွေဆာင္ရြက္ေနသည့္ နုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈနွင့္ အတူ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေသာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အလားအလာသုိ႔ ေရာက္ရိွေနျပီျဖစ္ပါသည္။ အနာဂါတ္ကာလတြင္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူမ်ားအား ယခုအခါ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္တြင္ ျပဌာန္းခဲ႔သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒ အသစ္ အရ ဖိတ္ေခၚလ်က္ရိွပါသည္။
အပိုင္း ( ၂ ) ဆက္မည္. . .
